سرگشته بانوان وسط آتش خیام 
چون در میان آب ، نقوش ستاره ها

اطفال خردسال ، ز اطراف خیمه ها 
هر سو دوان ، چو از دل آتش ، شراره ها

غیر از جگر كه دسترس اشقیا نبود 
چیزی نماند در بر ایشان ز پاره ها

انگشت رفت در سر انگشتری به باد 
شد گوش ها دریده پی گوشواره ها

سبط شهی كه نام همایون او برند 
هر صبح و ظهر و شام فراز مناره ها

در خاك و خون فتاده و تازند بر تنش 
با نعل ها كه ناله برآرد ز خاره ها